Heimstaden

av Olav Øygard

Eg veit meg ein stad mellom nutar og fjell

med stupbratte lid, der som fjellbekkjer fell.

Sigrun Eide les diktet. Foto: Sigrun Eide

Der ofte det bles frå den iskalde pol;

men stundom der vermest av midsumarsol

Ja fjellet det stig no so høgt og so hardt

der fram for vårt auga i grått og i svart.

Men innunder stend ho den skogklædde lid

so lysande fager ved høgsumartid.

I dalen der nede der ligg han vår gard

og det er no arven frå far etter far.

Um jordi er mager og skrinn til å sjå,

ein likevel vokster av henne kan få.

Eg likar best når eg heime fær bu

og stella med jordi og vollarne snu.

Eg heidra vil arven som fedrene gav,

til eingong som dei eg vert lagd i mi grav.

Kjelde: Vårsong: dikt i utval, Skjåk kommune, 2010, s. 32